Nog even genieten en ook al aftellen
Door: Simone
Blijf op de hoogte en volg Vincent,Simone, Steijn en Merel
26 Januari 2010 | Suriname, Paramaribo
Na het prachtige inheemsendorp Palumeu zijn we het drukke lawaaierige Paramaribo ontvlucht door op de fiets te springen en naar White beach te fietsen. Dit is zeer ongewoon voor Surinaamse begrippen want het is toch wel 35 km rijden. Bij iedereen die we spraken klonk dezelfde kreet….. “Bent u echt hélémaal op de fiets? Maar dat is toch héél erg ver!?” Wij vonden die 35 km gewoon mooi en leuk maar over smaak valt natuurlijk te twisten. Het gebied rondom Paramaribo bestaat uit allemaal oude plantages, de meeste verlaten of inmiddels verkaveld en weer bewoond. De oude structuur is echter nog goed in het landschap te herkennen, lange rechte wegen geregeld onderbroken door vele sluisjes en bruggetjes. Indien er geen bebouwing staat zie je grote overwoekerde suikerriet velden.
White beach zelf is een opgespoten strand langs de Suriname rivier met grote netten rondom om de kaaimannen en piranha’s buiten te houden. Het water was heerlijk koel na de toch wel warme fietstocht en we hebben dan ook lekker gespetterd en gespatterd. Wij hadden een klein hutje aan het strand gehuurd waar we bleven slapen. Om 18.00 uur vertrokken de daggasten om plaats te maken voor het avondvertier. Grote families met nog grotere tassen vol eten en drinken bevolktn het strand vanaf 19.00 uur. Jong en oud dook in het water, velen volledig gekleed omdat het Hindoestanen waren. De volgende morgen hadden we het water en strand voor ons alleen maar de regen haalde ons snel uit het water.
De maandag hebben we weer eens op een boot door gebracht. Dit keer een leuke tocht naar het oude verdedigingsfort Nieuw Amsterdam en de plantage Frederiksdorp. Het fort Nieuw Amsterdam was gebouwd om Paramaribo en de hoger gelegen plantages te beschermen tegen roofzuchtige lieden. Fort Zeelandia bleek eerder al niet voldoende te zijn om Paramaribo en zijn plantages te beschermen. De schoten van de talrijke kanonnen van Fort Zeelandia haalden de overkant van de rivier namelijk niet en zo is er een Franse piratenvloot van maar liefst 35 schepen vol met handelswaar en goud gepasseerd zonder een centje pijn.
Frederiksdorp is een oude koffieplantage welke net voor de onafhankelijkheid is gekocht door een Nederlander. Na een aantal jaren landbouw en veeteelt bedreven te hebben heeft hij zich nu volledig op het toerisme gestort. De oude opzichters huizen zijn mooi gerestaureerd en geven duidelijk aan hoe welgesteld het in die tijd was.
Het laatste deel van de tocht was bedoeld voor zwemmen en dolfijnen spotten. Merel is niet meer tegen te houden als het om zwemmen gaat en is keer op keer van de boot af het water in gesprongen. Vincent en de kapitein hebben hun “bommetje” geperfectioneerd door vanaf het dak van de boot gezamenlijk in de Commewijne rivier te springen.
Op de terugtocht zaten beurtelings kapitein Steijn of Merel aan het roer en of het aan hun vaarkunst lag weten we niet maar we hebben helaas geen dolfijn gezien.
Dat het rivierwater niet zo schoon was bleek al snel want bij terugkomst in het hotel had Merel hoge koorts en heftig diarree. 40 graden koorts bij een temperatuur van 35 graden buiten is niet fijn. Na een nacht van weinig slaap en vele vele luiers en ook nog spugen in de ochtend hebben we toch de dokter maar even geconsulteerd. Gelukkig nam de koorts snel af en knapte Merel op hoewel de diarree nog steeds niet weg is, maar het wordt minder.
Merels verjaardag hebben we gevierd met ballonnen, taart met kaarsjes en kadootjes zoals het hoort. ’s Middags zijn we naar de dierentuin geweest en de feestdag hebben we afgesloten in de Burger King naar de keus van Merel. Je wordt per slot van rekening maar één keer 3. Hoewel, als je het Merel vraagt ze zegt dat ze “vier keer” is geworden.
Donderdag zijn we met een stoere 4 wheel drive vertrokken richting de Brownsberg. Suriname is nog niet echt ingesteld op zelfstandig toerisme en dat maakt het wel leuk maar ook soms lastig. Alle Surinamers kennen hier namelijk de weg en dus staan er nergens “ANWB”-route borden. Met een volle tank benzine en eten en drinken aan boord zijn we op pad gegaan. Ons eerste doel was Jodensavanna waar de resten van de op één na oudste synagoge van Zuid-Amerika staat. De Nederlanders stonden ook in die tijd al als heel tolerant bekend wat betreft geloofsovertuiging maar dit had ook een tweede reden want men was altijd op zoek naar arbeidskrachten. De gevluchte Joden uit Brazilië namen veel kennis van suikerrietplantages mee en waren dus zeer welkom. De synagoge is gebouwd in 1685 en ligt op een prachtig rustig plakje naast de Surinamerivier. Om bij Jodensavanna te komen was er trouwens wel weer een hindernis van een niet functionele brug. Nog voor deze brug afgebouwd was heeft een dronken kapitein er een stuk tussenuit gevaren. De kapitein in kwestie heeft zich failliet laten verklaren en kan (wil) niet voor de kosten op draaien. Inmiddels ligt de bouw al ruim 2 jaar stil in afwachting van financiering en is men afhankelijk van een pontje. Voor de lokale mensen heel vervelend, voor Steijn en Merel natuurlijk altijd leuk!
De route verder naar de Brownsberg bestaat uit één lange rechte weg langs hoogspanningsmasten en kleine dorpjes op zandgrondjes. Aan het eind van de weg ligt de Afobakadam en daarachter het Brokopondo(stuw)meer, aangelegd om de bauxietindustrie van stroom te voorzien. Bij het voltooien van de dam in 1964 verdwenen er zo’n 30 Marrondorpen onder water. De Marroncultuur bestaat uit families van de ooit weggevluchte slaven van de plantages. Dit is een “zwarte” bevolkingsgroep, oorspronkelijk uit Afrika, die zich in tegenstelling tot de andere bevolkingsgroepen in Suriname tot die tijd maar weinig gemengd had met andere culturen/bevolkingsgroepen. De Marrons werden verhuisd naar zogenaamde “transmigratiedorpen”. Vanuit de traditionele hutjes kwam men nu te wonen in keurige nieuwbouwwijken langs kaarsrechte straatjes. De heilige plaatsen en begraafplaatsen werden onder water gezet en men werd afgesneden van de jachtgronden. Het is te begrijpen dat er veel verzet was en men in de nieuwe omgeving moeilijk kon en nog steeds kan aarden. Er is nauwelijks werkgelegenheid en pas na vele jaren zijn de dorpen zelf voorzien van stroom en wat compensatie.
Het meer zelf biedt een wonderlijke en tegelijkertijd ook een macabere aanblik. Het gebied was ooit één groot bos wat niet gekapt is voor het sluiten van de dam. Nog steeds steken er duizenden bladerloze bomen uit boven het wateroppervlak, voor de vissers op het meer lastige obstakels zijn. De bergtoppen van vroeger zijn nu kleine eilandjes met vele vogels, vooral kleine groene papagaaien.
Het nationale park Brownsberg staat bekend om de diverse watervallen en prachtige wandelroutes. De tocht omhoog is alleen mogelijk met een 4 wheel drive door de steile stukken met modder en diepe kuilen. Een leuke uitdaging dus voor Vincent :)!
Wij zijn naar de Irene en Leovallen gelopen. We waren de eerste bezoekers van de dag en dus hadden we de watervallen voor onszelf alleen. Steijn en Merel hebben heerlijk gespeeld, bootjes laten drijven op de stroompjes en nieuwe dammen aangelegd. Terug omhoog lopend wist Merel ons te verbazen door ineens “kikker” te roepen en te wijzen naar een 2 cm groot (of juist klein) zwart-geel kikkertje. Zittend op de rug had ze natuurlijk ook het beste uitzicht maar dan nog…
Weer terug boven op de berg werden we begroet door de brulapen. Helaas konden we ze niet zien maar hun roep klinkt kilometers ver en klinkt als een enorme windstorm.
Zondag hebben we Santigron bezocht. Een Marrondorp op 15 km van de hoofdweg. Volgens de omschrijving in ons boekje lag het vroeger “meer” geïsoleerd maar met een foutieve routebeschrijving en lokale mensen die het ook niet wisten hebben we er meer dan een uur naar gezocht. Sinds vorig jaar heeft het dorp stroom en in een rap tempo verwaterd de cultuur. Koken gebeurt in het ene huis nog op hout, ernaast staat een kookhutje met een fornuis en “gasbom” (zoals de gasflessen hier heten). Alle huisjes zijn voorzien van elektra en riet, hout en steen als bouwmaterialen worden door elkaar heen gebruikt. Men verwacht over een paar jaar alleen nog maar stenen huizen te hebben. Het dorp wiebelt duidelijk op twee benen met enerzijds een groep die dagelijks met de auto naar de “stad” rijdt en anderzijds nog leeft volgens oude culturen.
Steijn en Merel vinden het nog steeds prima op reis en spelen al onze avonturen na. Merel mengt het helemaal en vliegt niet met de Ariane maar de Indianenraket. In het zwembad wordt druk speedboot gespeeld al dan niet om kwallen weg te jagen of om de dolfijnen heen te zwemmen.
In alle gesprekken met de Surinamers komt de politiek ter sprake. Op 25 mei zijn hier de verkiezingen en er hangt heel veel van af. Enerzijds leven de vijf verschillende bevolkingsgroepen, (Inheemsen (vroeger indianen genoemd), Marrons (ook wel bosnegers genoemd), Chinezen, Hindoestanen, Javanen en alle mengvormen (die ook allemaal een naam hebben), vredig naast elkaar. Maar je kan de bevolking niet een eenheid noemen door de drie grote geloofsgroepen (ongeveer evenredig verdeeld Christelijk, Moslim en Hindoestaans) en door het spreken van 7 verschillende talen (Nederlands, Sranan, Hindoestaans, Javaans, Chinees, Engels en de diverse inheemse talen). Iedere groep heeft duidelijk eigen belangen en daarnaast speelt corruptie een hele grote rol in het dagelijkse leven. Om het allemaal nog makkelijker te maken kan je hier overal betalen in drie verschillende muntsoorten (de Surinaamse dollar, de US dollar en de Euro).
Maar……. Wij vinden Suriname prachtig en hebben nog een kleine week om er van te genieten en daarna de kou weer in te duiken!!
White beach zelf is een opgespoten strand langs de Suriname rivier met grote netten rondom om de kaaimannen en piranha’s buiten te houden. Het water was heerlijk koel na de toch wel warme fietstocht en we hebben dan ook lekker gespetterd en gespatterd. Wij hadden een klein hutje aan het strand gehuurd waar we bleven slapen. Om 18.00 uur vertrokken de daggasten om plaats te maken voor het avondvertier. Grote families met nog grotere tassen vol eten en drinken bevolktn het strand vanaf 19.00 uur. Jong en oud dook in het water, velen volledig gekleed omdat het Hindoestanen waren. De volgende morgen hadden we het water en strand voor ons alleen maar de regen haalde ons snel uit het water.
De maandag hebben we weer eens op een boot door gebracht. Dit keer een leuke tocht naar het oude verdedigingsfort Nieuw Amsterdam en de plantage Frederiksdorp. Het fort Nieuw Amsterdam was gebouwd om Paramaribo en de hoger gelegen plantages te beschermen tegen roofzuchtige lieden. Fort Zeelandia bleek eerder al niet voldoende te zijn om Paramaribo en zijn plantages te beschermen. De schoten van de talrijke kanonnen van Fort Zeelandia haalden de overkant van de rivier namelijk niet en zo is er een Franse piratenvloot van maar liefst 35 schepen vol met handelswaar en goud gepasseerd zonder een centje pijn.
Frederiksdorp is een oude koffieplantage welke net voor de onafhankelijkheid is gekocht door een Nederlander. Na een aantal jaren landbouw en veeteelt bedreven te hebben heeft hij zich nu volledig op het toerisme gestort. De oude opzichters huizen zijn mooi gerestaureerd en geven duidelijk aan hoe welgesteld het in die tijd was.
Het laatste deel van de tocht was bedoeld voor zwemmen en dolfijnen spotten. Merel is niet meer tegen te houden als het om zwemmen gaat en is keer op keer van de boot af het water in gesprongen. Vincent en de kapitein hebben hun “bommetje” geperfectioneerd door vanaf het dak van de boot gezamenlijk in de Commewijne rivier te springen.
Op de terugtocht zaten beurtelings kapitein Steijn of Merel aan het roer en of het aan hun vaarkunst lag weten we niet maar we hebben helaas geen dolfijn gezien.
Dat het rivierwater niet zo schoon was bleek al snel want bij terugkomst in het hotel had Merel hoge koorts en heftig diarree. 40 graden koorts bij een temperatuur van 35 graden buiten is niet fijn. Na een nacht van weinig slaap en vele vele luiers en ook nog spugen in de ochtend hebben we toch de dokter maar even geconsulteerd. Gelukkig nam de koorts snel af en knapte Merel op hoewel de diarree nog steeds niet weg is, maar het wordt minder.
Merels verjaardag hebben we gevierd met ballonnen, taart met kaarsjes en kadootjes zoals het hoort. ’s Middags zijn we naar de dierentuin geweest en de feestdag hebben we afgesloten in de Burger King naar de keus van Merel. Je wordt per slot van rekening maar één keer 3. Hoewel, als je het Merel vraagt ze zegt dat ze “vier keer” is geworden.
Donderdag zijn we met een stoere 4 wheel drive vertrokken richting de Brownsberg. Suriname is nog niet echt ingesteld op zelfstandig toerisme en dat maakt het wel leuk maar ook soms lastig. Alle Surinamers kennen hier namelijk de weg en dus staan er nergens “ANWB”-route borden. Met een volle tank benzine en eten en drinken aan boord zijn we op pad gegaan. Ons eerste doel was Jodensavanna waar de resten van de op één na oudste synagoge van Zuid-Amerika staat. De Nederlanders stonden ook in die tijd al als heel tolerant bekend wat betreft geloofsovertuiging maar dit had ook een tweede reden want men was altijd op zoek naar arbeidskrachten. De gevluchte Joden uit Brazilië namen veel kennis van suikerrietplantages mee en waren dus zeer welkom. De synagoge is gebouwd in 1685 en ligt op een prachtig rustig plakje naast de Surinamerivier. Om bij Jodensavanna te komen was er trouwens wel weer een hindernis van een niet functionele brug. Nog voor deze brug afgebouwd was heeft een dronken kapitein er een stuk tussenuit gevaren. De kapitein in kwestie heeft zich failliet laten verklaren en kan (wil) niet voor de kosten op draaien. Inmiddels ligt de bouw al ruim 2 jaar stil in afwachting van financiering en is men afhankelijk van een pontje. Voor de lokale mensen heel vervelend, voor Steijn en Merel natuurlijk altijd leuk!
De route verder naar de Brownsberg bestaat uit één lange rechte weg langs hoogspanningsmasten en kleine dorpjes op zandgrondjes. Aan het eind van de weg ligt de Afobakadam en daarachter het Brokopondo(stuw)meer, aangelegd om de bauxietindustrie van stroom te voorzien. Bij het voltooien van de dam in 1964 verdwenen er zo’n 30 Marrondorpen onder water. De Marroncultuur bestaat uit families van de ooit weggevluchte slaven van de plantages. Dit is een “zwarte” bevolkingsgroep, oorspronkelijk uit Afrika, die zich in tegenstelling tot de andere bevolkingsgroepen in Suriname tot die tijd maar weinig gemengd had met andere culturen/bevolkingsgroepen. De Marrons werden verhuisd naar zogenaamde “transmigratiedorpen”. Vanuit de traditionele hutjes kwam men nu te wonen in keurige nieuwbouwwijken langs kaarsrechte straatjes. De heilige plaatsen en begraafplaatsen werden onder water gezet en men werd afgesneden van de jachtgronden. Het is te begrijpen dat er veel verzet was en men in de nieuwe omgeving moeilijk kon en nog steeds kan aarden. Er is nauwelijks werkgelegenheid en pas na vele jaren zijn de dorpen zelf voorzien van stroom en wat compensatie.
Het meer zelf biedt een wonderlijke en tegelijkertijd ook een macabere aanblik. Het gebied was ooit één groot bos wat niet gekapt is voor het sluiten van de dam. Nog steeds steken er duizenden bladerloze bomen uit boven het wateroppervlak, voor de vissers op het meer lastige obstakels zijn. De bergtoppen van vroeger zijn nu kleine eilandjes met vele vogels, vooral kleine groene papagaaien.
Het nationale park Brownsberg staat bekend om de diverse watervallen en prachtige wandelroutes. De tocht omhoog is alleen mogelijk met een 4 wheel drive door de steile stukken met modder en diepe kuilen. Een leuke uitdaging dus voor Vincent :)!
Wij zijn naar de Irene en Leovallen gelopen. We waren de eerste bezoekers van de dag en dus hadden we de watervallen voor onszelf alleen. Steijn en Merel hebben heerlijk gespeeld, bootjes laten drijven op de stroompjes en nieuwe dammen aangelegd. Terug omhoog lopend wist Merel ons te verbazen door ineens “kikker” te roepen en te wijzen naar een 2 cm groot (of juist klein) zwart-geel kikkertje. Zittend op de rug had ze natuurlijk ook het beste uitzicht maar dan nog…
Weer terug boven op de berg werden we begroet door de brulapen. Helaas konden we ze niet zien maar hun roep klinkt kilometers ver en klinkt als een enorme windstorm.
Zondag hebben we Santigron bezocht. Een Marrondorp op 15 km van de hoofdweg. Volgens de omschrijving in ons boekje lag het vroeger “meer” geïsoleerd maar met een foutieve routebeschrijving en lokale mensen die het ook niet wisten hebben we er meer dan een uur naar gezocht. Sinds vorig jaar heeft het dorp stroom en in een rap tempo verwaterd de cultuur. Koken gebeurt in het ene huis nog op hout, ernaast staat een kookhutje met een fornuis en “gasbom” (zoals de gasflessen hier heten). Alle huisjes zijn voorzien van elektra en riet, hout en steen als bouwmaterialen worden door elkaar heen gebruikt. Men verwacht over een paar jaar alleen nog maar stenen huizen te hebben. Het dorp wiebelt duidelijk op twee benen met enerzijds een groep die dagelijks met de auto naar de “stad” rijdt en anderzijds nog leeft volgens oude culturen.
Steijn en Merel vinden het nog steeds prima op reis en spelen al onze avonturen na. Merel mengt het helemaal en vliegt niet met de Ariane maar de Indianenraket. In het zwembad wordt druk speedboot gespeeld al dan niet om kwallen weg te jagen of om de dolfijnen heen te zwemmen.
In alle gesprekken met de Surinamers komt de politiek ter sprake. Op 25 mei zijn hier de verkiezingen en er hangt heel veel van af. Enerzijds leven de vijf verschillende bevolkingsgroepen, (Inheemsen (vroeger indianen genoemd), Marrons (ook wel bosnegers genoemd), Chinezen, Hindoestanen, Javanen en alle mengvormen (die ook allemaal een naam hebben), vredig naast elkaar. Maar je kan de bevolking niet een eenheid noemen door de drie grote geloofsgroepen (ongeveer evenredig verdeeld Christelijk, Moslim en Hindoestaans) en door het spreken van 7 verschillende talen (Nederlands, Sranan, Hindoestaans, Javaans, Chinees, Engels en de diverse inheemse talen). Iedere groep heeft duidelijk eigen belangen en daarnaast speelt corruptie een hele grote rol in het dagelijkse leven. Om het allemaal nog makkelijker te maken kan je hier overal betalen in drie verschillende muntsoorten (de Surinaamse dollar, de US dollar en de Euro).
Maar……. Wij vinden Suriname prachtig en hebben nog een kleine week om er van te genieten en daarna de kou weer in te duiken!!
-
27 Januari 2010 - 08:33
POD2:
Dag globetrotters,
Allereerst nog heel hartelijke gefeliciteerd met de 4e keer dat Merel in het middelpunt van de belanstelling stond! Vorige week zat het er niet in te mailen: hier heerste buikgriep. Vandaar pas deze felicitatie achteraf.
Wat sneu dat Merel iets te close is geweest met het water. Zwemmen met mondkapjes om is ook zo'n gedoe :) Verder genieten we op afstand weer lekker mee van en met jullie verhalen.
Niet je tijd verdoen met aftellen nu: gewoon nog leker genieten! liefs, Odile, Pieter, Daantje en Didi -
27 Januari 2010 - 09:06
Hans En Marianne:
Hola los Vincents,
Vol belangstelling volgen we jullie reis en genieten mee van al jullie belevenissen. Merel, alsnog van harte gefeliciteerd! We waren maar wat graag op je verjaardagsfeestje uitgenodigd :-)!
We wensen jullie nog een heerlijke laatste week en daarna: behouden vaart en welkom thuis!
Lieve groetjes,
Hans en Marianne.
-
27 Januari 2010 - 13:27
Mery En Daniëlle:
Hallo bejaarden! Een beetje overwinteren in een warm klimaat, het is nu wel genoeg geweest hoor ;-)
Alweer een fantastisch verslag!
Met dat warme weer daar zullen jullie wel heel veel zin in IJS hebben. Nou, dat kan! het is hier namelijk IJS en IJS-KOUD. Dus neem een bontmuts mee!
en een beetje warm weer?
Tot volgende week!!
Liefs, Mery en Daniëlle -
27 Januari 2010 - 13:56
Daniëlle:
lieve merel en steijn en
vincent en simone ik vin
het niet leuk meer en het
is ook niet eerlk want
er is bij jullie zon en
bij ons niet dike kus van daniëlle -
27 Januari 2010 - 22:12
Jolanda:
Hoi Vincent, Simone, Steijn en Merel,
Leuk om jullie verhalen te lezen. Het is hier inderdaad koud, maar wel te doen hoor.
Geniet nog even van jullie laatste dagen in de zon en warmte en daarna een goede reis naar huis.
groetjes Jolanda -
28 Januari 2010 - 15:25
Ria:
Dag lieverds
Wat is dat toch mooi, die witte kindjes bij zo'n zwarte man op schoot. O, we kunnen haast niet meer wachten.nog 4 nachtjes slapen!!! dan zie ik m'n kindjes weer en kunnen ze bij mij op schoot!
liefs opama XXXX -
28 Januari 2010 - 18:17
Leoniek En Mannen:
Ziet er goed uit allemaal! Lijkt mij ook wel wat....Suriname!
Maar ja... hier gewoon lekker koud en werken. is ook niet vervelend hoor. Maar toch... Zeker als ik jullie zo op de fiets zie krijg ik helemaal de kriebels.
Toch fijn dat we jullie snel weer kunnen zien en life kunnen bijkletsen. Geniet nog van de laatste warme dagen.....
KLTG -
29 Januari 2010 - 10:26
Tabitha:
Niet te geloven dat het er voor jullie al weer bijna opzit. Voor mijn gevoel zijn jullie nog maar net vertrokken! Maarre...als jullie echt zo'n behoefte aan sneeuw hebben, maak dan even een tussen stop in Aberdeen!!! Geniet nog van de laatste dagen daar in Suriname!
Groetjes Tabitha -
30 Januari 2010 - 11:04
J&L:
Ik ben het met de surinamers eens 35 km fietsen om even te zwemmen!!!!!
Geniet nog even dan alles en van de zon en warmte, want hier heeft het vannacht weer goed gesneeuwd, maar het is niet koud, dus .....
Tot gauw. -
30 Januari 2010 - 16:00
T.mabs:
Dat was weer een fijn verhaal!
Ik wens jullie een goede terugreis en behouden thuiskomst.
Veel liefs van mabs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
