Ratatatatatatadata in Suriname
Door: Simone
Blijf op de hoogte en volg Vincent,Simone, Steijn en Merel
06 Januari 2010 | Suriname, Nieuw Nickerie
De reis van Frans Guyana naar Suriname was weer een ouderwetse reisdag van 8.00 tot 16.00 uur maar afwisselend. Aangekomen bij de grens kijken we naar een klein kantoortje en een lege rivier. Waar moeten we heen? Al snel worden we in het Nederlands aangesproken of we de grens over willen en of we dat dan met zijn bootje willen doen. Onze man wijst ons de weg naar de douane en geeft ons de papieren om Suriname in te reizen. Na het “uitstempelen” door de Franse douane stappen we in de kleine korjaal om de Marowijne rivier over te steken. Net voor de overkant hoost onze kapitein nog even zijn boot leeg en weet dit water precies tegen mij aan te gooien. Schoon gewassen het jaar uit kon geen kwaad volgens hem… Onze eerste kennismaking met de Surinaamse humor en we zullen nog heel veel lachen de komende week.
Aangekomen in Paramaribo zijn de voorbereidingen voor het feest ter afsluiting van 2009 in volle gang. Alle straten zijn verstopt met verkeer en op de straathoeken verrijzen grote podia en lange bar-straten vol Parbobier. Ook horen we al veel vuurwerk knallen maar de precieze omvang overzien we nog niet helemaal. In het hotel worden we snel bijgepraat.
In de laatste week van het jaar vinden de bedrijfssluitingen plaats waarbij alle boze geesten met een zo lang mogelijke rol miljoenenklappers de deur uit gewezen worden. Op de 31e december gebeurt dit ook nog eens in competitieverband…. Wie kan de langste rol voor zijn deur uitleggen en weet zo het meeste indruk te maken (het record was dit jaar 50 meter). Vanaf een uur of elf ’s morgens sluiten ook de laatste winkels in de stad en staat al het personeel en belangstellenden op straat te kijken hoe “dè doos” met de miljoenen- of miljardenklapper geopend en voor het bedrijf uitgerold wordt. Één voor één worden de rollen aangestoken en met een gigantisch lawaai branden ze tot het eind om met de laatste knal aan te geven dat de buurman verder mag gaan. Deze hoopt dan door de rook heen te kunnen zien waar zijn rol ligt want heel Paramaribo is inmiddels in kruitdampen en rood papier gehuld. Vincent staat uiteraard bij dit alles te stralen maar Merel en Steijn zijn minder enthousiast. Gelukkig hadden we twee setjes oordopjes (lang leve Luciën) bij ons en daarmee hebben we toch een poosje buiten staan te kijken.
’s Avonds hebben we met Niki en Robin afgesproken. Twee Nederlandse fietsers die we in Cayenne ontmoet hebben en met wie we hier weer hebben afgesproken. Tegen 18.00 uur is het meeste vuurwerk rondom heen uitgeknald en gaan we naar “de strip” waar het eindfeest wordt voortgezet. Merel en Steijn dansen, wederom met oordopjes maar nu vanwege de harde muziek, vrolijk verder en vermaken zich met wat autootjes terwijl wij lekker een biertje drinken en kletsen op een terras. Tegen 22.00 uur stopt de muziek en vertrekt iedereen naar huis om daar in eigen kring het nieuwe jaar in te gaan. Wij zijn net voor de meute uit vertrokken omdat het vuurwerk weer begon op te laaien en de kids het wel gezien hadden. Terwijl Steijn en Merel snel in slaap vallen staan wij op het balkon met andere gasten te kijken naar de onvoorstelbare hoeveelheden vuurwerk die de lucht ingaan al ruim voor 2010. Met al die Chinezen in de stad is er gewoon te veel vuurwerk om in 24 uur de lucht in te schieten. En om het uiteindelijk op te krijgen wordt er tot op de dag van vandaag nog geknald……
Ondertussen genieten we verder van Paramaribo. Het historische centrum staat vol met oude houten huizen. Een groot deel inmiddels gerestaureerd en een ander deel in diverse staten van vergankelijkheid. Het scheelde niet veel of ook de politiepost bij ons in de straat kon aan het rijtje van vervallen huizen toegevoegd worden. Het lint met knallers werd hier namelijk houten trap op, houten overloop door en houten trap af de hele politiepost doorgeleid en vervolgens aangestoken. Er zal geen kwade geest meer in de cel te vinden zijn geweest!
We genieten ook van de diverse keukens die in Suriname aanwezig zijn. Steijn en Merel genieten minder want heel veel Javaans en Hindoestaans eten is pittig te noemen…. Gelukkig is er voor hen weer bruin brood, jonge kaas, pindakaas en zelfs hagelslag.
Omdat door de viering van het nieuwe jaar veel gesloten is huren we voor 3 dagen fietsen en gaan we lekker op pad. Het links fietsen is nog wel even wennen. (Heel even is er Brits bestuur geweest in Suriname.) Wanneer Vincent weer eens LINKS naar mij roept betekend dit niet dat we links af gaan maar dat ik weer eens aan de verkeerde kant van de weg fiets. Steijn en Merel vinden het trouwens super om op de fiets te zitten en lekker samen te kunnen kletsen en genieten van alles om ons heen. “Kijk mama, weer een mooie kerk” roepen ze uit daarbij geen onderscheid makend tussen een moskee, tempel of houten kerkje.
We verkennen het Commewijne district waar zich in de vorige eeuwen vele plantages onder Nederlands bewind bevonden. Het ging hier met name om suikerriet en verder koffie en cacao. Nu resten nog de overgroeide kavels, een aantal oude gebouwen en vele verhalen. We bezoeken de plantage Mariënburg, opgericht door de Nederlandse Handel Maatschappij in 1882. Aan de poort staat een gepensioneerde Javaan op ons te wachten. Hij is iemand van de derde generatie Javanen die op de plantage gewerkt heeft. Mariënburg is tot 1996 in bedrijf geweest, twee jaar daarvoor is onze gids met pensioen gegaan. Op het hoogtepunt van de suikerproductie werkten er 2500 mensen, met name Javanen en Hindoestanen als contractarbeiders. Onze gids laat op de fiets de oude plantagegebouwen zien. De meesten zijn ingestort maar met oude foto’s en tekeningen weet hij ons het hele proces duidelijk te maken.
In 1974, voor de onafhankelijkheid van Suriname, is de plantage voor het symbolische bedrag van 1 gulden overgedragen aan de Surinaamse regering. In de jaren 50 was aan de plantage al een rumdistilleerderij toegevoegd. Mariënburg bleef echter moeite houden het hoofd boven water te houden. In 1996 werd Mariënburg gesloten zonder nalaten van pensioenen en sociale voorzieningen. Men woont nog steeds in de oude kampongs maar zonder inkomen. De Mariënburg-rum wordt overigens nog steeds geproduceerd maar nu met duur geïmporteerde suiker.
Terug fietsend naar Paramaribo, de zadelpijn sloeg toe na 50 km, kwam er een jochie naast ons fietsen. “Bent u lekker aan ’t wandelen?” Wandelen, we zitten op een fiets hoor! Maar gelukkig bedachten we net op tijd dat wandelen hier staat voor “een ommetje”.
Dit “ommetje” eindigde erg nat doordat we door een tropische bui verrast werden die uren aan hield. Tot op het ondergoed nat werden we door vriendelijke mensen mee genomen in een busje en weer voor de deur van ons hotel afgezet.
Na het plannen van de laatste weken van onze reis stappen we in een huurauto. We gaan op weg naar Nieuw Nickerie, aan de west kant van Suriname aan de grens met (Brits) Guyana. Over de hoofdweg van het land, de oost-west verbinding kan maximaal 80 km per uur worden gereden maar vaak ook niet harder dan 30 gezien de enorme gaten en kuilen in de weg. Het links rijden wordt bemoeilijkt door dat we een auto hebben met het stuur links, inhalen en bochten zijn op z’n zachts onoverzichtelijk.
Onderweg stoppen we in Groningen, een stadje van niets maar we werden gelokt door een omschrijving dat er op het plein “zes, zeven, acht” monumenten zijn. Ze zijn hier in Suriname dol op monumenten en de thema’s immigratie, slavernij en onafhankelijkheid komen overal in terug. Na een lunch aan de Saramacca rivier, naast het plein, tellen wij negen monumenten op het pleintje maar dat mag de pret niet drukken.
De weg vervolgend zien we lange linten met bebouwing van mooie huisjes op palen met kleine kerkjes en scholen. Ze staan tussen de palmbomen en rijstvelden en leiden ons naar “het einde van de wereld” zo’n 250 km van Paramaribo. Daar vinden we Nieuw Nickerie, de tweede stad van Suriname.
De grote trekpleister van Nieuw Nickerie is het Bigi Pan vogelreservaat. We worden vooraf gewaarschuwd dat de waterstanden nog heel laag zijn omdat de regentijd hier nog maar nauwelijks begonnen is en het de afgelopen maanden extreem droog geweest is. De toegang tot het meer is een 8 km lang kanaal wat inderdaad een erg lage waterstand heeft. Het waterpeil staat namelijk nog onder de ondergrens van de meetlat en is soms niet hoger dan 25 tot 30 cm. We kunnen maar langzaam vooruit maar daardoor zien we wel heel veel vogels. We hebben gelukkig dan ook een gids “die een paar vogels kent” (net zoals in Afrika). De roodbruine moerasbuizerd laat zich heel veel zien, net als diverse soorten snippen. Ook krijgen we de vis- en krabarend goed in beeld. De rode ibis, de witte, blauwe en savoye reigers zien we soms van dichtbij maar vaker van veraf. Bijzonder is de reuze ijsvogel, licht blauw van kleur en 30 cm groot. Hij is erg schuw en laat zich niet fotograferen maar hij is prachtig. Helaas kunnen we één km voor het meer echt niet meer verder en moeten we omdraaien. Dat dit niet makkelijk gaat getuigen de foto’s. Onderweg passeren we nog een kleine dode anaconda van ruim twee meter en een gemiddelde kaaiman van anderhalve meter, de dag is dus weer goed!
Terug in “de stad” (Lieke, we hebben veel aan je gedacht) spoelen we de modder van onze benen onder een warme douche, die hebben we in geen weken meer gehad en Steijn en Merel zijn er dan ook niet onderuit te krijgen. We verkennen de zeedijk met zijn “backtrack” (de smokkelroute) en stuiten op een landbouw vliegveldje. Steijn mag in, onder en aan de vliegtuigjes zitten en weet nog steeds niet of hij later piloot of kapitein gaat worden. We neuzen lekker door de alle Chinese en Hindoestaanse winkeltjes en maken de kids gelukkig met 2 nieuwe autootjes (nadat er na 8 weken één kapot is gegaan). We sluiten de dag af met een djogo Parbo en een heerlijk chinees maal. “No span” in Nieuw Nickerie
Aangekomen in Paramaribo zijn de voorbereidingen voor het feest ter afsluiting van 2009 in volle gang. Alle straten zijn verstopt met verkeer en op de straathoeken verrijzen grote podia en lange bar-straten vol Parbobier. Ook horen we al veel vuurwerk knallen maar de precieze omvang overzien we nog niet helemaal. In het hotel worden we snel bijgepraat.
In de laatste week van het jaar vinden de bedrijfssluitingen plaats waarbij alle boze geesten met een zo lang mogelijke rol miljoenenklappers de deur uit gewezen worden. Op de 31e december gebeurt dit ook nog eens in competitieverband…. Wie kan de langste rol voor zijn deur uitleggen en weet zo het meeste indruk te maken (het record was dit jaar 50 meter). Vanaf een uur of elf ’s morgens sluiten ook de laatste winkels in de stad en staat al het personeel en belangstellenden op straat te kijken hoe “dè doos” met de miljoenen- of miljardenklapper geopend en voor het bedrijf uitgerold wordt. Één voor één worden de rollen aangestoken en met een gigantisch lawaai branden ze tot het eind om met de laatste knal aan te geven dat de buurman verder mag gaan. Deze hoopt dan door de rook heen te kunnen zien waar zijn rol ligt want heel Paramaribo is inmiddels in kruitdampen en rood papier gehuld. Vincent staat uiteraard bij dit alles te stralen maar Merel en Steijn zijn minder enthousiast. Gelukkig hadden we twee setjes oordopjes (lang leve Luciën) bij ons en daarmee hebben we toch een poosje buiten staan te kijken.
’s Avonds hebben we met Niki en Robin afgesproken. Twee Nederlandse fietsers die we in Cayenne ontmoet hebben en met wie we hier weer hebben afgesproken. Tegen 18.00 uur is het meeste vuurwerk rondom heen uitgeknald en gaan we naar “de strip” waar het eindfeest wordt voortgezet. Merel en Steijn dansen, wederom met oordopjes maar nu vanwege de harde muziek, vrolijk verder en vermaken zich met wat autootjes terwijl wij lekker een biertje drinken en kletsen op een terras. Tegen 22.00 uur stopt de muziek en vertrekt iedereen naar huis om daar in eigen kring het nieuwe jaar in te gaan. Wij zijn net voor de meute uit vertrokken omdat het vuurwerk weer begon op te laaien en de kids het wel gezien hadden. Terwijl Steijn en Merel snel in slaap vallen staan wij op het balkon met andere gasten te kijken naar de onvoorstelbare hoeveelheden vuurwerk die de lucht ingaan al ruim voor 2010. Met al die Chinezen in de stad is er gewoon te veel vuurwerk om in 24 uur de lucht in te schieten. En om het uiteindelijk op te krijgen wordt er tot op de dag van vandaag nog geknald……
Ondertussen genieten we verder van Paramaribo. Het historische centrum staat vol met oude houten huizen. Een groot deel inmiddels gerestaureerd en een ander deel in diverse staten van vergankelijkheid. Het scheelde niet veel of ook de politiepost bij ons in de straat kon aan het rijtje van vervallen huizen toegevoegd worden. Het lint met knallers werd hier namelijk houten trap op, houten overloop door en houten trap af de hele politiepost doorgeleid en vervolgens aangestoken. Er zal geen kwade geest meer in de cel te vinden zijn geweest!
We genieten ook van de diverse keukens die in Suriname aanwezig zijn. Steijn en Merel genieten minder want heel veel Javaans en Hindoestaans eten is pittig te noemen…. Gelukkig is er voor hen weer bruin brood, jonge kaas, pindakaas en zelfs hagelslag.
Omdat door de viering van het nieuwe jaar veel gesloten is huren we voor 3 dagen fietsen en gaan we lekker op pad. Het links fietsen is nog wel even wennen. (Heel even is er Brits bestuur geweest in Suriname.) Wanneer Vincent weer eens LINKS naar mij roept betekend dit niet dat we links af gaan maar dat ik weer eens aan de verkeerde kant van de weg fiets. Steijn en Merel vinden het trouwens super om op de fiets te zitten en lekker samen te kunnen kletsen en genieten van alles om ons heen. “Kijk mama, weer een mooie kerk” roepen ze uit daarbij geen onderscheid makend tussen een moskee, tempel of houten kerkje.
We verkennen het Commewijne district waar zich in de vorige eeuwen vele plantages onder Nederlands bewind bevonden. Het ging hier met name om suikerriet en verder koffie en cacao. Nu resten nog de overgroeide kavels, een aantal oude gebouwen en vele verhalen. We bezoeken de plantage Mariënburg, opgericht door de Nederlandse Handel Maatschappij in 1882. Aan de poort staat een gepensioneerde Javaan op ons te wachten. Hij is iemand van de derde generatie Javanen die op de plantage gewerkt heeft. Mariënburg is tot 1996 in bedrijf geweest, twee jaar daarvoor is onze gids met pensioen gegaan. Op het hoogtepunt van de suikerproductie werkten er 2500 mensen, met name Javanen en Hindoestanen als contractarbeiders. Onze gids laat op de fiets de oude plantagegebouwen zien. De meesten zijn ingestort maar met oude foto’s en tekeningen weet hij ons het hele proces duidelijk te maken.
In 1974, voor de onafhankelijkheid van Suriname, is de plantage voor het symbolische bedrag van 1 gulden overgedragen aan de Surinaamse regering. In de jaren 50 was aan de plantage al een rumdistilleerderij toegevoegd. Mariënburg bleef echter moeite houden het hoofd boven water te houden. In 1996 werd Mariënburg gesloten zonder nalaten van pensioenen en sociale voorzieningen. Men woont nog steeds in de oude kampongs maar zonder inkomen. De Mariënburg-rum wordt overigens nog steeds geproduceerd maar nu met duur geïmporteerde suiker.
Terug fietsend naar Paramaribo, de zadelpijn sloeg toe na 50 km, kwam er een jochie naast ons fietsen. “Bent u lekker aan ’t wandelen?” Wandelen, we zitten op een fiets hoor! Maar gelukkig bedachten we net op tijd dat wandelen hier staat voor “een ommetje”.
Dit “ommetje” eindigde erg nat doordat we door een tropische bui verrast werden die uren aan hield. Tot op het ondergoed nat werden we door vriendelijke mensen mee genomen in een busje en weer voor de deur van ons hotel afgezet.
Na het plannen van de laatste weken van onze reis stappen we in een huurauto. We gaan op weg naar Nieuw Nickerie, aan de west kant van Suriname aan de grens met (Brits) Guyana. Over de hoofdweg van het land, de oost-west verbinding kan maximaal 80 km per uur worden gereden maar vaak ook niet harder dan 30 gezien de enorme gaten en kuilen in de weg. Het links rijden wordt bemoeilijkt door dat we een auto hebben met het stuur links, inhalen en bochten zijn op z’n zachts onoverzichtelijk.
Onderweg stoppen we in Groningen, een stadje van niets maar we werden gelokt door een omschrijving dat er op het plein “zes, zeven, acht” monumenten zijn. Ze zijn hier in Suriname dol op monumenten en de thema’s immigratie, slavernij en onafhankelijkheid komen overal in terug. Na een lunch aan de Saramacca rivier, naast het plein, tellen wij negen monumenten op het pleintje maar dat mag de pret niet drukken.
De weg vervolgend zien we lange linten met bebouwing van mooie huisjes op palen met kleine kerkjes en scholen. Ze staan tussen de palmbomen en rijstvelden en leiden ons naar “het einde van de wereld” zo’n 250 km van Paramaribo. Daar vinden we Nieuw Nickerie, de tweede stad van Suriname.
De grote trekpleister van Nieuw Nickerie is het Bigi Pan vogelreservaat. We worden vooraf gewaarschuwd dat de waterstanden nog heel laag zijn omdat de regentijd hier nog maar nauwelijks begonnen is en het de afgelopen maanden extreem droog geweest is. De toegang tot het meer is een 8 km lang kanaal wat inderdaad een erg lage waterstand heeft. Het waterpeil staat namelijk nog onder de ondergrens van de meetlat en is soms niet hoger dan 25 tot 30 cm. We kunnen maar langzaam vooruit maar daardoor zien we wel heel veel vogels. We hebben gelukkig dan ook een gids “die een paar vogels kent” (net zoals in Afrika). De roodbruine moerasbuizerd laat zich heel veel zien, net als diverse soorten snippen. Ook krijgen we de vis- en krabarend goed in beeld. De rode ibis, de witte, blauwe en savoye reigers zien we soms van dichtbij maar vaker van veraf. Bijzonder is de reuze ijsvogel, licht blauw van kleur en 30 cm groot. Hij is erg schuw en laat zich niet fotograferen maar hij is prachtig. Helaas kunnen we één km voor het meer echt niet meer verder en moeten we omdraaien. Dat dit niet makkelijk gaat getuigen de foto’s. Onderweg passeren we nog een kleine dode anaconda van ruim twee meter en een gemiddelde kaaiman van anderhalve meter, de dag is dus weer goed!
Terug in “de stad” (Lieke, we hebben veel aan je gedacht) spoelen we de modder van onze benen onder een warme douche, die hebben we in geen weken meer gehad en Steijn en Merel zijn er dan ook niet onderuit te krijgen. We verkennen de zeedijk met zijn “backtrack” (de smokkelroute) en stuiten op een landbouw vliegveldje. Steijn mag in, onder en aan de vliegtuigjes zitten en weet nog steeds niet of hij later piloot of kapitein gaat worden. We neuzen lekker door de alle Chinese en Hindoestaanse winkeltjes en maken de kids gelukkig met 2 nieuwe autootjes (nadat er na 8 weken één kapot is gegaan). We sluiten de dag af met een djogo Parbo en een heerlijk chinees maal. “No span” in Nieuw Nickerie
-
07 Januari 2010 - 09:00
POD2:
Hoihoi, jullie natuurlijk ook: zalig nieuwjaar! Leuk om weer mee te lezen in jullie belevenissen. Wisten jullie dat ze die enorm grote "crackers" het hele jaar door in china verkopen? Voor elke gewenste gelegenheid uit te rollen en in de fik te steken. 'k Heb ook de fout op de foto ontdekt: politieagend draagt Pieters fietshelm of klopt de kleur van het bordje niet helemaal? (prijzengeld kunnen jullie overmaken op rekening 184109868)
Heel veel plezier nog! liefs, Odile, Pieter en Dtjes -
07 Januari 2010 - 09:17
Lieke:
Ha familie,
dank voor jullie sms. Volgens mij was hij alleen niet helemaal compleet. Ik ben erg benieuwd wat mij te wachten staat. ;) Nog drie weekjes en ik zal het met eigen ogen zien.
Genietse nog!
Groetjes, Lieke -
07 Januari 2010 - 11:55
Nico:
Ik heb gisteren net het vorige mooie verslag gelezen vanuit Frans Guyana, en nu zitten jullie al weer in Suriname! Prachtig verslag weer. Ik moest wel lachen met dat vuurwerk langs de trappen en de overloop van het politiebureau. Het was goed dat jullie niet de boot uit hoefden om in de modder de boot te draaien. Jullie maken heel wat mee, zo in de natuur en met allerlei vriendelijke mensen waar je weer contact mee maakt. Geniet ervan! Groeten en een goed 2010! -
07 Januari 2010 - 16:04
Tabitha:
Ha luitjes! De beste wensen, maak er een fantastisch mooi jaar van!!! Vorige week ben ik nog door m'n oom en tante helemaal bijgepraat over het leven in Suriname/Paramaribo en het is dan ook leuk om nogmaals foto's te zien! Ik kan inmiddels een 3e vliegen-met-sneeuw-hoofdstuk aan mijn reiservaring boek toevoegen!!Ik ben uiteindelijk nog wel in Aberdeen aangekomen!!Geniet nog van jullie tijd in Suriname!
Liefs, Tabitha -
08 Januari 2010 - 22:25
Melissa En Michael:
Vanuit emerald jungle village weer terug in Nederland. We wensen jullie nog heel veel plezier in Suriname en een gezond 2010! Dikke knuffel van ons aan steijn en merel, we hebben ze ontzettend gemist!
Groetjes Melissa en Michael -
18 Januari 2010 - 10:41
Lysan:
ik kreeg vandaag een mail dat jullie over 2 weken weer naar huis komen, wat vliegt de tijd!!
Ik heb genoten van de foto`s en de verhalen, en kom straks zeker alles " live " nog eens aanhoren en bekijken. Voor jullie zal het wennen zijn in ons koude kikkerlandje, maar iets geweldigs meegemaakt om nog eeuwen op te teren.
Simone ik heb je wel gemist!!
geniet er nog van
liefs Lysan xx -
18 Januari 2010 - 10:45
T.Mabs:
Misschien ben ik te laat voor dit mailtje maar ik wou jullie alle 4 gelukwensenmet Merels verjaardag.
Hiephoj!!
Mabs -
18 Januari 2010 - 10:47
Mabs:
Hartelijke gelukwensen alle 4 voor Merels verjaardag. Hiephoj! t.Mabs -
18 Januari 2010 - 13:32
Anke:
Ha Simone!
Wat gaat de tijd toch snel! Ik vond het erg leuk om je verhalen te lezen en de foto`s te zien, wat is het toch een mooi medium!
Geniet nog lekker van de laatste weken en tot ziens op EOV!
Groet,
Anke -
19 Januari 2010 - 08:55
Martine:
Hallo familie Bronkhorst.waarbenjij.nu,
Nog even genieten van jullie reis en natuurlijk ook de temperatuur (31graden nog?). Wie weet zijn jullie nog net op tijd voor de elfstedentocht!!
Eind februari worden we weer herenigd als duo Simone? Fijn! tot dan.... -
19 Januari 2010 - 16:05
Jeannette:
He Simone en familie, ik heb genoten van jullie reisverslagen en FOTO'S. Geweldig om mee te maken lijkt me. We zien je weer binnenkort. Geniet nog van elkaar en omgeving!! Groetjes Jeannette en tot op EOV -
20 Januari 2010 - 11:32
Lieke:
Er is er een jarig hoera, hoera dat kun je wel zien dat is Merel. Dat vinden wij allen heel prettig ja, ja en daarom zingen wij blij, blij, blij, blij. Zij leve lang hoera, hoera. Zij leve lang hoera, hoera. Zij leve lang hoera hoera.
Twee violen en een trommel en een fluit en Merel die is jarig dus de vlaggen hangen uit. Ei, ei, ei en we zijn zo blij want Merel die is jarig en dat vieren wij. Ei, ei.
Hankie Pankie Sjanghai. Hankie Pankie Sjanghai. Hankie Pankie, Hankie Pankie, Hankie Pankie Sjanghai!! -
20 Januari 2010 - 16:46
Niki :
Hoi,
leuk om jullie nu ook te kunnen volgen, jammer dat het einde van de reis er alweer aan zit te komen. Wij zitten momenteel te broeden op een nieuw stukje. Heb ik goed onthouden dat Merel vandaag jarig is? Gefeliciteerd!!!
Kusjes van Niki en Robin -
23 Januari 2010 - 14:44
Juf Irma:
wat n happening in Palumeu. ik herken veel dingen waar wij ook geweest zijn. de school en de indianen. geweldige stek aan de rivier. 's avonds goed inpakken tegen muskieten en varen op de rivier, zelf vis vangen en bbq.
heerlijk.
ik kijk met belangstelling naar jullie tochten en als je chapo en Nootje nog tegenkomt van het resort Palumeu de gidsen, doe ze maar de groeten van ons. we hebben een heerlijke tijd daar gehad met 's avonds gitaat en ritme instrumenten.
zit nu zelf sinds 4 januari met knie op de stoel. waarschijnlijk gescheurde meniscus, volgende week ziekenhuisbezoek. ik ben reuze benieuwd hoe Steijn en Merel het straks weer vinden om bij ons te zijn? nog heerlijke dagen daar, zo te zien is het vaak bewolkt en kleine regentijd. als jullie nog in paramaribo zijn dan rij maar eens langs de Prins Hendrikstraat 14E, dat is de ouderlijke woning waar toine mijn man is geboren en tot zijn 13e heeft gewoond. (wit met gele luiken). succes ermee, tegenover het ziekenhuis (Vincentius-ziekenhuis).
dikke kus voor jullie alle 4, maar speciaal voor Steijn.
juf irma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
