En dan is het opeens voorbij…..

Nou bijna dan, maar als ik dit schrijf hebben we nog één dag.

De laatste week zijn we begonnen met het bezoeken van de markt en het leegshoppen van Parbo. We hebben onze versleten kleding gedeeltelijk vernieuwd want sommige kledingstukken kunnen echt niet meer mee. De zon en het wassen heeft zo op ze ingewerkt dat de gaten er in zitten en de originele kleuren nauwelijks nog te herkennen zijn.

Woensdag worden we met een busje opgehaald om naar Anaula te gaan een ressort langs de Boven Surinamerivier. Het eerste stuk, 4 uur, worden we onlichtzinnig gemasseerd in de bus over een rode bauxietweg "under construction". Het eindpunt van de weg is Atjoni, vanaf daar is er alleen nog maar vervoer per korjaal mogelijk. We vervolgen onze reis nog een uur op de harde bankjes door pittige sula’s heen maar het eindpunt is het gelukkig weer waard. Een mooi ressort met de luxe van ruime vrijstaande hutten met een zwembad. We kiezen direct voor het koele water om de reis van ons af te spoelen…… heerlijk. ’s Avonds gaan we kaaimannen spotten maar de opbrengst is mager (we zijn verwend!) Merel vind het al helemaal niet spannend meer en valt binnen 10 minuten in slaap in de boot.

De volgende ochtend gaan we wandelen door het Marrondorp. Dit zijn de nazaten van de gevluchte zwarte Afrikaanse slaven die zicht langs de rivieren hebben gevestigd. Het bezoek aan het dorp kun je best bestempelen als ‘aapjes kijken’. Maar als we bij de school aankomen lijkt het eerder andersom te zijn. Alle kinderen komen de klassen uit om te kijken en te voelen aan die twee bleekscheet kindjes. Één van de meiden knijpt Steijn echt heel hard. Als d’r juf haar tot de orde roept geeft ze aan dat ze wilde weten of hij wel echt was….

Terugvarend naar het ressort zien we het gebruik van de rivier met al zijn facetten. Naast elkaar wordt er gebadderd, de vaat gedaan, kleren gewassen en gevist. Ondertussen varen er korjalen af en aan met schoolkinderen, goederen en andere passagiers. Het zijn zeker 20 boten per uur en dat is best veel vergeleken wat we in Palumeu gewend waren. We zitten dan ook lang niet zo ver stroomopwaarts als in Palumeu en het is de enige transport mogelijkheid.
’s Middags maken we het zwembad weer onveilig en gaat Simone wandelen over het eiland. Nog een laatste keer langs bomen en planten met de vele medicinale toepassingen. Hier staat ook de coumarine boom waar (voor insiders) de Sintrommitis vandaan komt. Ook liggen er Braza (knuffel) bloemen op de grond. Vanuit zo’n bloem groeit een liaan omhoog, deze zoekt steun langs en rondom een boom. Uiteindelijk knuffelt deze liaan de boom zo strak dat hij sterft.
Bij deze is dan ook de mythe dat Tarzan aan de lianen door het oerwoud slingert ontkracht. Lianen groeien van onder naar boven, het zijn de luchtwortels die van boven naar beneden hangen. En ja, je kunt er echt aan slingeren.
Ook heeft Ronny Brunswijk en zijn commandoleger gedurende de binnenlandse oorlog een tijd op dit eiland gezeten en de restanten van hun verblijf zijn nog steeds te vinden. Zo liggen er nog oude roestige geweren en is de offerplaats nog te vinden.
Na het eten vallen Steijn en Merel als een blok in slaap en worden wij getrakteerd op muziek van een lokaal drumbandje met drie uiterts soepele danseressen. Als eenieder wordt uitgenodigd mee te doen is het een vreemde gewaarwording, opzwepende Afrikaanse drumritmes waar de Hollanders stijfjes doorheen waggelen.

Vrijdagochtend gaan we voor het ontbijt nog snel even bij de doodshoofd- en kapucijneraapjes op het eiland kijken. Ze zijn erg nieuwsgierig en komen voor een stukje banaan erg dicht bij. Steijn en Merel vermaken zich prima en vinden het voeren echt heel leuk.
We bezoeken hierna nog een kostgrondje, het volkstuintje van de Surinamer. Na het kappen van de bomen en struiken van een stukje oerwoud blijft alles twee weken liggen om te drogen. Vervolgens steekt men het gekapte aan en brandt alles weg. Dit kappen en branden is nog steeds het mannendeel van het werk. Hierna komt het vrouwendeel en wordt er geplant. Het hoofdbestand deel van het voedsel is de cassave maar aangevuld met diverse groenten als pom en kouseband en bananen.
Als we ’s middags in de boot zitten richting Paramaribo beleven we het resultaat van onze houterige dans van de avond ervoor. Het is blijkbaar een regendans geweest en we verlaten de boot door en doornat. De reis verder terug naar Paramaribo gaat goed en Steijn en Merel vinden hun rust toch nog op het onverharde hobbel deel en slapen lekker. Het is vreemd om te realiseren dat we nu echt aan het afronden zijn en we zeggen vaarwel aan de jungle en het binnenland van Suriname. We hebben nog maar twee dagen in de stad en dan gaan we naar huis.

Zaterdag gebruiken we nog een keer om met de fiets snel door de stad heen te reizen. Elke Surinamer verklaart ons voor gek om met twee kindjes voor in een zitje te fietsen, maar we hoeven nergens te wachten bij de vele opstoppingen en men laat het oogluikend toe als we een verkeersregeltje (tegen de richting in) aan ons Teva-tje lappen. We kopen nog snel even een spijkerbroek voor Steijn erbij, want we weten dat het koud is in Nederland. Er staat ons een temperatuurshock van ruim 30 graden te wachten…..

En dan zit het er toch weer op. (Tony, hier komen de overpeinzingen) We kijken terug op een geweldige ervaring. We hebben genoten, maar het soms ook net effe wat minder gehad. We hebben enorm mooie dingen gezien, maar ook de mindere dingen van Zuid Amerika. Daarbij blijven de tegengesteldheden tussen rijk en arm ons steeds weer aangrijpen. Maar ook de tegengesteldheid in ontwikkeling. Men kookt nog op een houtvuur maar heeft wel een mobieltje. En dan de problematiek van de vervuiling, deze is immens en lijkt voorlopig onoplosbaar. We zijn de beleving van tijd volledig kwijt geraakt en (gelukkig) leken de 3½ maand veel langer dan de werkelijkheid was. We hebben Brazilië en Suriname echt in ons hart gesloten.
En ja, we willen ook wel weer terug naar Nederland. Even niet meer de vraag ‘wáár we eten vanavond?’, maar 'wàt eten we vanavond?’

Voor een ieder die denkt over ook zo’n reis, zeggen we volmondig doen!, gaan! en beleef het! Het was super.